The Standard – Νομίζετε ότι οι ψηφιακές ταυτότητες φαίνονται ακίνδυνες; Γι’ αυτό κάνετε λάθος

Ομάδα Παρακολούθησης Big Brother / 5 Αυγούστου 2025

ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ

Καθώς η κυβέρνηση του Keir Starmer φέρεται να εξετάζει μια ακόμη πρόταση για ένα υποχρεωτικό καθολικό σύστημα ψηφιακής ταυτότητας, αξίζει να υπενθυμίσουμε τι διακυβεύεται για τα δικαιώματα απορρήτου και τις πολιτικές ελευθερίες δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών και κατοίκων στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Λιγότερο από δύο μήνες μετά την πρόταση της λεγόμενης  «BritCard»  από την ομάδα πίεσης Labour Together, την οποία η Ντάουνινγκ Στριτ δήλωσε ότι «εξετάζει», ρεπορτάζ τόσο από  την εφημερίδα The Observer  όσο και από  τους Times  υποδηλώνουν ότι μια άλλη, πιο μυστικοπαθής πρόταση για μια καθολική ψηφιακή ταυτότητα κερδίζει υποστήριξη εντός της κυβέρνησης. Λέγεται ότι η Ντάουνινγκ Στριτ εξετάζει την «εφαρμοστικότητα» ενός «μοναδικού ψηφιακού αναγνωριστικού» που προτάθηκε σε εσωτερικό έγγραφο του Ινστιτούτου Τόνι Μπλερ, το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει δημοσιοποιηθεί.

Ενώ αυτή η πρόταση μπορεί να διαφέρει σε ορισμένες τεχνικές και πολιτικές πτυχές από την «BritCard», ο θεμελιώδης αντίκτυπος στα δικαιώματα απορρήτου μας παραμένει ο ίδιος. Η εισαγωγή οποιουδήποτε υποχρεωτικού, καθολικού συστήματος ταυτοποίησης θα ανατρέψει ουσιαστικά τη σχέση μας με το κράτος και θα μετατρέψει τη Βρετανία σε μια κοινωνία «παρακαλώ, με τα χαρτιά». Ενώ αυτά τα σημεία ελέγχου μπορεί να είναι ψηφιακά και όχι φυσικά, ο πραγματικός αντίκτυπος σε όλους θα είναι τεράστιος.

Αντί να αποτελεί πανάκεια που θα έλυνε με κάποιο τρόπο την παράνομη μετανάστευση ή άλλα κοινωνικά προβλήματα, η υποχρεωτική ψηφιακή ταυτότητα θα δημιουργούσε σημαντικό βάρος στον σε μεγάλο βαθμό νομοταγή βρετανικό πληθυσμό, όπως οι εργοδότες, οι οποίοι υποχρεούνται να ελέγχουν το μεταναστευτικό καθεστώς των εργαζομένων από τη δεκαετία του 1990. Το μόνο που θα έκανε ένα σύστημα ψηφιακής ταυτότητας θα ήταν να αναγκάσει όσους ήδη τηρούν τον νόμο να εγγραφούν σε ένα ηλεκτρονικό σύστημα που είναι επιρρεπές σε συστημικές βλάβες και ανακρίβειες – όπως αυτές που έχουμε δει με το εξαιρετικά προβληματικό σύστημα ηλεκτρονικής βίζας.

Μέχρι στιγμής, δεν έχουν προταθεί επαρκή μέτρα για την εξυπηρέτηση όσων, για πολλούς λόγους, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να είναι συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο. Η πραγματική ψηφιακή ένταξη σημαίνει επίσης παροχή υπηρεσιών και λειτουργικών εναλλακτικών λύσεων εκτός σύνδεσης. Αυτό περιλαμβάνει μερικούς από τους πιο ευάλωτους της χώρας, όπως άτομα με χαμηλό ψηφιακό αλφαβητισμό, τους φτωχούς και τους ηλικιωμένους, και θα είχε μεροληπτικό και φυλετικό αντίκτυπο. Επιπλέον, υπάρχουν εκείνοι που θα αντιτίθενται πάντα θεμελιωδώς σε τέτοιες προτάσεις λόγω ανησυχιών που βασίζονται σε δικαιώματα, και θα πρέπει πάντα να μπορούν να διατηρούν μια επιλογή στο θέμα αυτό, αντί να εξαναγκάζονται σε συμμόρφωση.

Ίσως το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ότι μια υποχρεωτική ψηφιακή ταυτότητα θα έδινε στην κυβέρνηση άνευ προηγουμένου πρόσβαση και έλεγχο σε όλα τα προσωπικά μας δεδομένα, δημιουργώντας ένα honeypot για χάκερ και άλλους κακόβουλους παράγοντες. Σε μια εποχή που η κυβέρνηση χρησιμοποιεί επίσης τις εξουσίες μαζικής επιτήρησης που παρέχονται μέσω του δρακόντειου Νόμου περί Εξουσιών Έρευνας, σε μια  προσπάθεια να αναγκάσει τις εταιρείες τεχνολογίας να σπάσουν την κρυπτογράφηση , πολλοί από εμάς έχουμε ελάχιστη εμπιστοσύνη ότι τα δεδομένα μας θα προστατεύονται επαρκώς.

Μετά την δημόσια αντίδραση που έλαβε η «BritCard», είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι η τελευταία πρόταση του Ινστιτούτου Τόνι Μπλερ κρατείται μυστική, με τους Times να αναφέρουν ότι έχει ονομαστεί «Επιχείρηση Kelp» εντός της κυβέρνησης. Σίγουρα ένα πολιτικό μέτρο που θα είχε τόσο ακραίο αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας θα πρέπει να είναι ανοιχτό σε δημόσιο έλεγχο από την αρχή. Επίσης, χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι δεν συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα του Εργατικού Κόμματος, εξαλείφοντας ουσιαστικά κάθε ευκαιρία για τους ψηφοφόρους να έχουν λόγο στο θέμα.

Ο βρετανικός λαός έχει μια μακρά και περήφανη ιστορία απόρριψης προτάσεων για υποχρεωτική ταυτότητα, είτε σε φυσική μορφή είτε τώρα ψηφιακή, κάτι που είναι από πολλές απόψεις πιο δυσοίωνο δεδομένου του τεράστιου όγκου των κεντρικών δεδομένων που θα διατηρούσε η κυβέρνηση. Είτε υπό το πρόσχημα της «BritCard», της «Επιχείρησης Kelp» είτε οτιδήποτε άλλο πρόκειται να ακολουθήσει, οι προτάσεις για υποχρεωτική ψηφιακή ταυτότητα θα πρέπει να αποσυρθούν και τα δικαιώματα απορρήτου πρέπει να προστατεύονται στον πυρήνα οποιωνδήποτε περαιτέρω πολιτικών προσπαθειών για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης.

– Ρεβέκκα Βίνσεντ, Προσωρινή Διευθύντρια